خبر گزاری خارجی"واشنگتن پست

آیا دین یک نیروی خوب است؟

آیا برای اخلاقی بودن به دین احتیاج داریم؟ جورج واشنگتن  در برابر  "تصور اینکه اخلاق بدون دین می تواند حفظ شود" هشدار داد و امروز  بیش از نیمی از آمریکایی ها  معتقدند که اخلاق بدون اعتقاد به خدا غیرممکن است.
این ایده که دین برای اخلاق مهم است نه تنها گسترده نیست ، بلکه ریشه ای عمیق دارد. ویل گرویس ( روانشناس ) نشان داده است  که حتی افرادی که صریحاً اعتقاد به خدا را انکار می کنند ، شهودی را که از قبیل قتل های زنجیره ای و محارم شویی انجام می دهد ، نشان می دهند بیش از افراد مذهبی نماینده خداناباوران هستند.

وی در Richard Godkins "  The God Delusion  " می نویسد : ایمان می تواند بسیار خطرناک باشد و عمداً کاشتن آن در ذهن آسیب پذیر یک کودک بی گناه کار اشتباهی سخت است." در یک ماه که افراد مسلح هنگام قتل 132 کودک مدرسه در پاکستان فریاد می زدند "الله اکبر" (خداوند بزرگترین است)  ، همدردی با این دیدگاه آسان است. در مورد این موضوع احساسی سخنان روحان کم نیست ، اما شواهد علمی چه چیزی را نشان می دهد؟ آیا دین رفتار اخلاقی را ترویج می کند؟ من و هاروی وایتهاوس در مقاله جدید  منتشر شده در بولتن روانشناختی این موضوع را بررسی می کنیم.
دین چیست و اخلاق چیست؟

اولین مشکل نحوه تعریف "دین" و "اخلاق" است. این فقط مسئله تقسیم موی دانشگاهی نیست. دین را در نظر بگیرید: مذهبی بودن در واقع به چه معناست؟ آیا این بدان معناست که فرد به عوامل یا نیروهایی اعتقاد دارد که از قوانین فیزیکی معمولی فراتر رفته اند؟ به عنوان مثال ، خدایان ، اجداد یا کارما؟ یا اینکه آن شخص با یک کاتولیک رومی ، یک مسلمان سنی یا بودایی ، به عنوان مثال ، یک جامعه یا سنت خاصی را شناسایی و وابسته است؟ یا اینکه کسی در خدمات خاصی شرکت می کند و در برخی از رفتارهای آیینی مشارکت دارد؟ هر یک از این تعاریف ممکن ، پدیده هایی را به تصویر بکشد 

در موارد اخلاقی ، وضعیت هرچند بدتر است. طبق نظریه بنیادهای اخلاقی تأثیرگذار فعلی ، هیچ اخلاقی واحدی وجود ندارد بلکه مجموعه ای از اخلاقیات ناسازگار و غیرقابل مقایسه با یکدیگر هستند که هر یک توسط یک سیستم روانشناختی متخصص برای حل یک مسئله خاص سازگار پشتیبانی می شود. به عنوان مثال ، بنیان اخلاقی "انصاف" ایده هایی در مورد عدالت و حقوق ایجاد می کند و تصور می شود که برای حل مسئله چگونگی تأمین منافع مشارکت دو طرفه تکامل یافته است. بسته به پیشینه فرهنگی و گرایش های ی شما ، هنجارهای اخلاقی شخصی شما ممکن است در زیر مجموعه خاصی از این مبانی اخلاقی ساخته شود. بنابراین در حالی که برخی ممکن است رفتار جنسی مناسب را از اهمیت اخلاقی اولیه (بنیاد "تقدس") در نظر بگیرند ، برای برخی دیگر ، اخلاق ممکن است بیشتر مورد نگرانی خیرخواهانه برای کسانی باشد که وضع مالی کمتری دارند.
فرض اینکه همه ما در مورد معنای مذهبی بودن و معنای اخلاقی بودن به توافق برسیم ، چگونه می توانیم رابطه بین آنها را بررسی کنیم؟ یک رویکرد معمول از مردم در مورد اعتقادات و رفتارهایشان است. به عنوان مثال ،  نظرسنجی ها نشان  می دهد کسانی که از نظر شاخص های دینداری نمره بالاتری می گیرند - به عنوان مثال کسانی که مرتباً نماز می خوانند - با اطمینان می گویند پول بیشتری به امور خیریه می دهند.

بنابراین آیا این بدان معناست که دین رفتارهای خیرخواهانه را ترویج می کند؟ شواهدی وجود دارد که انگیزه افراد مذهبی بیش از افراد غیرمذهبی برای حفظ اعتبار اخلاقی است ، بنابراین ممکن است مذهبی ها بیشتر گزارش دهند که رفتارهای خیرخواهانه فقط به این دلیل است که بیشتر به فکر خیرخواهانه اهمیت می دهند.

مشکل دیگر این است که همبستگی بین دینداری و خیرات این نتیجه را ندارد که دین داری موجب ارتقا رفتار خیرخواهانه می شود. ممکن است این باشد که افراد مبتلا به تمایلات جامعه ، بیشتر تمایل به جذب دین دارند.
اغازگرهای مذهبی
برای دور زدن این مشکلات ،  تعدادی از مطالعات  برای ایجاد روابط بین مفاهیم مذهبی و رفتارهای اخلاقی ، از روشهای "آغازگر" استفاده کرده اند. در این مطالعات ، که با  کار اساسی روانشناسان آغاز شد ، دین فقط اندازه گیری نمی شود بلکه "به طور آزمایشی" به برخی از شرکت کنندگان اختصاص داده شده است.
به عنوان مثال ،  در یک مطالعه اخیر ، مارک آویارد 88 دانش آموز مسلمان را به گوش دادن به یک ضبط صوتی از یک خیابان شلوغ شهر واداشته است که تعداد بوق های خودرو را که می شنوند ، بشمارند. 
در یک شرایط ، اذان اسلامی در ضبط شنیده می شود. سپس دانش آموزان در یک آزمون ریاضی بدون نظارت شرکت کردند که تقلب در آن امکان پذیر بود. آویارد دریافت که شرکت کنندگان در معرض اذان بسیار کمتر تقلب می کنند. این یافته با نتایج سایر مطالعات آغازین سازگار است ، که همچنین نشان داده است که آغازگرهای مذهبی همکاری و سخاوت را نسبت به دیگران افزایش می دهد

.
بنابراین ، دین ممکن است عشق به همسایه شما (یا حداقل رفتار همسایگی) را ترویج دهد ، اما محله چقدر بزرگ است؟ تصویر مثبتی که در بالا نشان داده شد با نتایج سایر مطالعات پیچیده است ، که نشان داده است که آغازگرهای مذهبی نیز طیف وسیعی از رفتارهای پرخاشگرانه و تعصب آمیز را ایجاد می کند. به عنوان مثال ، برد بوشمن و همکارانش  دریافتند  که شرکت کنندگانی که شرح قصاص خشونت آمیز را که خداوند امر کرده است ، می خوانند ، در انجام وظیفه بعدی ، نسبت به شرکت کنندگان که همان توصیف را می خوانند ، اما با گذشتن از متن مجازات خدا ، تهاجمی ترند. و مگان جانسون و همکارانش  دریافتند  که شرکت کنندگانی که از ابتدا با مفاهیم مسیحی مقدماتی دارند ، تعصب نژادی پنهان و تاثیر منفی را بر آفریقایی آمریکایی افزایش می دهند. یکی دیگر مطالعه اخیر  توسط جوانا بلاگوسکا و همکارانش نشان داد که دینداری که خود گزارش می دهد ، کمک به یک عضو نیازمند درون گروهی و همچنین پرخاشگری جسمی نسبت به عضوی از یک گروه اخلاقی (یک فرد همجنسگرایان) را پیش بینی میکند.
بنابراین ، آیا دین یک نیروی خوب است؟ در نهایت ممکن است هیچ رابطه ای بین دین و اخلاق به راحتی قابل توصیف نباشد. تحت رویکرد کثرت گرایانه ، ما از تجزیه دین و اخلاق به واحدهای کوچکتر حمایت می کنیم ، به گونه ای که روابط بین آنها به ماتریسی از روابط جداگانه بین عناصر اساسی تر تبدیل می شود. 
به طور خلاصه ، در بحث در مورد اینکه آیا دین نیروی خیر است ، باید کاملاً روشن کنیم که منظور ما از دین چیست و منظور ما از خوب چیست. این نتیجه گیری کاملاً ظریف ممکن است جدل شناسان را ناامید کند ، اما حداقل تا زمان بالغ شدن این زمینه تحقیقاتی - میزان محدودیت قبل از این که به نتیجه گیری در مورد اینکه آیا دین ذاتاً دین خوب است یا بد است ، ممکن است چنین چیز بدی باشد

منبع:

https://www.washingtonpost.com/posteverything/wp/2015/01/14/is-religion-a-force-for-good/?outputType=amp